Van voerman tot pakjesdrager

Beste virtuele mede wandelaars,

Van de week heb ik een paar unieke ervaringen opgedaan. Natuurlijk iedere dag, stap enz. brengt me dichter bij Santiago de Compostella. Maar met dit soort bijzonderheden ga ik jullie niet vervelen. Van de week kwam ik tot de ontdekking dat ik een besmette tekenbeet had opgelopen met een mooie kring eromheen. Daarom kon ik voor het eerst van mijn leven naar een Franse docteur, een farmacie en aan een antibiotica kuur. De dokter sprak bijna net zo goed Engels als ik Frans. Maar met handen en voeten en plaatjes op internet kom je een heel eind. In de farmacie kom je met Engels een stuk verder. Een jongedame wist me alles goed uit te leggen. Een bijkomend probleem met antibiotica is dat je kans hebt op een zonneallergie (erg praktisch als je door het Franse platteland trekt). Dus iedere dag smeren en met een parasol op lopen. Na de farmacie kwam ik bij een zeer klein ‘groente’ zaakje terecht, met een zeer oud dametje die de winkel voerde. Na een paar aardappels, een wortel, een courgette, perziken en een blikje vis gepakt te hebben wees ik naar een kraan achter de toonbank om een en ander te willen wassen. Daar was de dame het niet mee eens en ze begon tegen me te krijsen. Een jongeman zei iets in het Frans en toen ging zij de aardappels zelf maar wassen. Hygiëne is natuurlijk een groot goed. Er hingen daar ook nog een paar worsten waarvan het maar goed is dat ze vastgebonden waren, anders waren ze zelf weggelopen. Groen, grijs en schimmelig, ‘een Franse delicatesse?’.

Van de week liep ik een oudere man achterop die aan het zoeken was naar de laatste afslag, na wat halfslachtige pogingen Frans kwam ik er achter dat hij uit Berlijn kwam. De conversatie ging daarna een stuk makkelijker. Hij was een oud Santiago-ganger, letterlijk en figuurlijk. Nu 88 en had de tocht een jaar of 5 terug gelopen. Hij liep nu alleen nog maar een paar mooie stukken (14 dagen) voor zijn plezier en om goede herinneringen op te halen. Een kwieke man, een spraakwaterval en met veel plezier in het leven. Het mooiste vond hij, dat zijn zoon toen der tijd een paar weken had meegelopen, en dat het geen vader zoon verhouding was geweest, maar een kameraden verhouding.

Het is ene hele omschakeling om zonder kar te lopen, maar alles op de rug te moeten dragen. Deze week waren er zeker een paar paden bij waarbij ik met de kar het zeer moeilijk gehad zou hebben. Helaas ook hele stukken waar de kar het goed gedaan zou hebben. Vandaag (zaterdag) ben ik tot St. Julien Chapteuil gekomen. Ik lig nu in een weiland met een hard stromende beek op de achtergrond. Morgen het laatste stuk naar Du Pluy en Velay. Wanneer er weddenschappen zijn afgesloten of ik dit zou halen, dan hebben degenen die hier op gokten verloren ;). Tot zover voor vandaag, morgen nog een stukje over Du Pluy en Velay.

Groeten,
Pelgrim Rob