Nog 17 dagen

Beste lezers,

Vandaag heb ik even wat zaken op een rijtje gezet. Er zijn nog bijna 200km te gaan naar Santiago. Daarnaast wil ik nog naar Cape Finisterra en terug(2x90km) en moet ik nog naar het vliegveld lopen(90km).Hiervoor heb ik nog 17 dagen. Zoals het er nu uitziet zal ik 22 september in Santiago binnen komen wandelen.

Na deze vooruitblik even een terugblik. De afgelopen week was het hier behoorlijk heet, tussen de 25 en 30 graden. Tijdens het lopen merk je dat behoorlijk, vooral op de dagen met veel asfalt en weinig schaduw. Om zoveel mogelijk van de ochtendkoelte te profiteren moet je dan vroeg op weg gaan. Echter is het hier pas om+/- 7:45 licht genoeg om de markeringen te zien. Dit heeft natuurlijk te maken met het najaar, kortere dagen, maar ook met het feit dat we hier voorbij de Greenwhich merediaan zitten en de middeneuropse tijdzone gebruiken. Verder is de schemer periode korter dan in Nederland omdat we hier zuidelijker zitten. De wekker gaat voor mij om+/- 6:30, inpakken, ontbijten, opruimen en dan aan de wandel. Tot een uur of 12 is het meestal goed te doen, maar soms begint de zon om 10 uur al te branden. Ergens rond 12:30 hoop ik het grootste deel van het dagtraject gelopen te hebben, zoek ik een mooie en schaduwrijke plek op om te lunchen. En dan liefst ook nog op een hoog punt, zodat ik na de lunch kan beginnen met een afdaling en niet eerst hoef te stijgen. Ergens smiddags pak ik nog ergens een rust en dan hoop ik tussen 4 en 6 weer bij de volgende Alberque aan te komen. Wanneer deze gunstig gelegen is kun je in de buurt je boodschappen doen. Soms zoals vandaag moet je al 5km eerder inslaan en loop je die afstand met wat extra gewicht. Zo ziet mijn dagindeling er ongeveer uit. Oja en dan nog douchen, je wasje doen, koken, eten en naar bed. Een eenvoudig leven dat pelgrimsleven, maar behoorlijk lange dagen. Ik kijk er naar uit om thuis te komen uitrusten ;)

Van de week was ik tijdens de lunch mijn klokhuisen aan het delen met een paard dat boven míj in de weide stond. Toen ik wou vertrekken kwam er nog een paard kijken, bij míj viel niets meer te halen maar bij mama was er nog wel wat te snoepen. Ik was net op tijd om een foto te nemen toen mama er genoeg van had en doorliep. (Bijna overbodig, zie foto)

In de Alberque's kom je hier natuurlijk het meeste Spanjaarden tegen, gevolgd door Fransen, Duitsers, Italianen. Voor de rest nog een Canadees, Zuid-Afrikaan, Israëli, Japanner, Zwitsers, Oostenrijker en tot nu toe 5 Nederlanders. Met de Japanner en een Franse jongen verblijf ik nu bijna 2 weken steeds in dezelfde Alberque's omdat we ongeveer hetzelfde loopschema aanhouden. Deze Japanner Hisashi, 70 jaar doet voor de 2e keer een camino, is leraar Engels geweest en neemt uiteraard overal foto's van. Foto's van wat hij eet, wanneer hij een bekende tegenkomt, uiteraard de landschappen. Toen ik hem voor de eerste keer aansprak en hij door kreeg dat ik een paar woordjes japans sprak, moest ik dat op een videofilmpje gelijk nog een keer herhalen. En ik moest en zou een geschenkje uitzoeken uit een paar bedeltjes die hij bij zich heeft, wat ook weer op de foto ging. Als wedergeschenk heb ik hem alleen een kop thee kunnen geven, cranberry-rooiboschthee (ook een foto)
De Zuid-Afrikaan is de oudste loper die ik tot nu toe ben tegen gekomen, loopt nu 3 dagen, voor de 3e keer een camino, is 80 jaar en heeft een kilo aan medicijnen bij zich, hij klaagt een beetje omdat zíjn klimspieren nog niet meewerken en vraagt zich af of de medicijnen wel goed ingesteld zijn voor de camino.

Ik ben ondertussen overgestapt van de camino Del Norte naar de camimo Primitivo(=de "oorspronkelijke"), deze begint in Oviedo, en met een kort tussenstukje kun je van de een op de andere over. De Primitivo loopt wat eerder bij de kust vandaan dan de del Norte. Gaat wat hoger en heeft wat meer cultuur dan de toeristische kuststreek, volgens kenners. Tot nu toe hebben de paden wat minder asfalt en meer onverhard pad dan het laatste stuk van de del Norte dat ik gelopen heb. Vandaag was er een stijging van ruim 700 m naar 1150m hoogte. Omdat het gisteravond geonweerd had, waren de dalen nog gevuld met laaghangende bewolking. Het was een zware klim en de afdaling was even zwaar omdat die over een grof steenslag pad ging. Bij iedere stap moet je kijken waar je je voeten zet. Maar zeer de moeite waard (zie foto). Mijn schoenen beginnen ondertussen behoorlijk te verslijten en ik ben bang dat ik nog een schoenmaker moet gaan opzoeken voor wat noodreparaties.

Voor vandaag wil ik het hierbij laten.
Nog steeds op het pelgrimspad groet ik jullie.
Pelegrino Rob