Ontbijt op het "Einde vd Wereld"

Beste volgers,

Bij het opzetten van deze nieuwsbrief zat ik te ontbijten om 7:15 onder de vuurtoren van Cabo Fisterra, volgens de officieuze berichten het meest westelijke puntje van vasteland van Europa. Hier is echter wat strijd over met een schiereiland wat ten noorden van hier, Cabo Touriñán.
Voor mij is Cabo Fisterra (kaap Finisterra) het verste punt van mijn pelgrimstocht, zowel vanuit Nederland, als vanuit mijn startpunt Genève. Alles wat ik nu loop brengt me dichter bij huis.
Normaal gesproken wordt dít punt gebruikt om de zonsondergang te bewonderen, gisterenavond was het voor mij te laat om nog naar dit punt te gaan. In plaats daarvan heb ik vanochtend om 6:15 de schoenen aangetrokken om de zonsopkomst gade te slaan. Natuurlijk zie je dit niet echt gebeuren, omdat de zon achter de heuvels opkomt'. Wel is het heerlijk rustig, en kleurt de lucht schitterendt in alle kleuren rood, oranje en geel.

Vanmorgen vroeg opgestaan 6:00 naar de kaap gelopen (5 km) ontbijt genuttigd tijdens het licht worden wat foto's genomen, en terug gelopen. In de alberque míjn rugzak gepakt en naar een farmacie opzoek gegaan.
Gisteren was ik met een Duitse jongen vanuit Muxia op weg naar Fisterra. We liepen via Cabo Touriñán (het echte meest westelijke punt). Bij het passeren van een boerenerf werden we door een stel blaffende honden belaagt. Dat gebeurd hier heel vaak, met een stok hou je ze meestal wel van op een afstand tot je het erf gepasseerd bent. Nu bleven de honden om ons heen draaien, en terwijl ik er 2 weghield kreeg ik van opzij een knauw van een derde. Gelukkig niet door en door, maar wel door mijn kous heen. Een eindje verder wat verband er op gedaan en s'avonds pas kunnen desinfecteren. Volgens de apotheker was het niet ontstoken, en was het voldoende om het te blijven ontsmetten. Verder heb ik er gelukkig tijdens het lopen geen last van.
Na het bezoek aan de apotheker op de terugweg gegaan, via Olveiroa op naar Santiago.
Op de terugweg merk je pas echt hoeveel lopers er onderweg zijn. Je komt ze nu voortdurend tegen, honderden. De "ola's, beuno diaz'en en beuno caminio's" klinken dan ook voortdurend. De meesten van deze lopers gaan met de bus terug naar Santiago, een enkele zoals ik doet het per voet.

Door dit per voet te doen, voelt het voor mij echt dat ik op de terugweg ben en dat ik deze camino aan het afsluiten ben. Ik hoop ook dat dit het voor mij makkelijker maakt weer in het dagelijkse leven te aarden. As maandag ben ik 77 dagen onderweg, wanneer ik de afstand naar La Coruna heb gelopen zit ik op 79 dagen goed voor +/- 2200km.
Voor nu wil ik het hierbij laten, het verste punt is bereikt en nu ben ik echt onderweg naar huis.
Waarschijnlijk komt er nog één nieuwsbrief uit Spanje, en een afsluitend bericht vanuit Nederland, en uiteraard ga ik al jullie reacties uitgebreid lezen en waar nodig beantwoorden.

Voor nu nog steeds een pelgrimsgroet,
pelgrim Rob.