De laatste loodjes

Beste familie, vrienden, collega's, sportgenoten en alle andere geïnteresseerden,

Terugblik.
De afgelopen maanden heb ik jullie regelmatig bericht van mijn wel en wee. Wanneer ik terugkijk is eigenlijk alles behoorlijk voorspoedig verlopen. Natuurlijk heb ik onderweg op van alles lopen mopperen: pijn in de voeten, schouders, heupen. De weg kwijt raken, geen eten kunnen krijgen, het eenzijdig eten van de eenpansmaaltijden, Het (geen) broodbeleg, geen vlakke kampeerplaats gekozen, enz, enz. Maar er zijn geen rampen gebeurd, al was ik een keer bang dat mijn tent zonder mij verder zou gaan. Ik heb een hoop bijzondere mensen ontmoet, en heb landschappen gezien waarvoor je in Nederland een natuurfilm moet gaan zien.

In het begin vond ik het schrijven lastig, maar allengs schreef ik niet alleen voor jullie maar ook om voor mij zelf een herinnering beter vast te leggen of te verwerken. Zodat een herinnering niet direct overspoeld zou worden door nieuwe gebeurtenissen. Hopelijk heb ik jullie er niet mee verveelt.

De laatste loodjes I
De laatste dagen, vanaf Cabo Fisterra tot A Coruňa heb ik me niet zitten te vervelen. Er moest flink gelopen worden om op tijd voor het vliegtuig te zijn, het enige tijdstip en doel dat hard vastlag, 2 okt.2014 12:15 vertrek van het vliegtuig. Vanaf de 26e zijn er een aantal dagen geweest dat ik tussen de 35 en 40 km/dag heb gelopen, een enkele keer ruim 45. Gelukkig was het parcours op die dag niet al te glooiend. Evengoed waren er wel wat protesten van mijn onderdanen.
De dag van Fisterra naar Olveirao was er in de publieke alberque geen bed meer beschikbaar. Ik moest nu nog 2 km doorlopen naar een private. Het voordeel hiervan was dat ik in deze alberque de Duitse jongen weer tegenkwam waarmee ik was tijdens het hondenbijt-incident.

(Her)ontmoetingen
Dit gebeurt regelmatig, dat je iemand een paar dagen of weken later weer tegenkomt. Op weg naar Fisterra werd ik ingehaald door een fietsende pelgrim, waarmee ik ruim 4 weken eerder in de alberque van Gernika had gesproken. Hij heeft in de tussentijd een paar weken gewerkt en was nu bezig met het vervolg. Op de terugweg naar Santiago kwam ik een meisje tegen die ik ook in die zelfde alberque had ontmoet, zij loopt hetzelfde traject als ik, alleen een paar dagen langzamer.
In de alberque van Neigreira ben ik weer 4 andere Nederlanders tegengekomen, dat zijn er dan 11 of 12 op het gehele traject. Één van hen was ook in Genève gestart, maar 5 dagen eerder, hij heeft precies dezelfde route, via de camino's del Norte en primitivo, gelopen. Onderweg ben ik hem ergens gepasseerd zonder hem te zien, want hij loopt nu een paar dagen achter me aan.
In Santiago kun je je credential laten zien bij het pelgrimsbureau. Dit is de kaart die bewijst dat je pelgrim bent, en waarop je onderweg bij alberque's, gemeentehuizen of cafés stempels laat zetten. Bij het tonen van een credential met voldoende stempels en afstand krijg je een certificaat die toont dat je de pelgrimstocht volbracht heb. Vaak staat hier een enorme rij. Boven dit bureau is er voor de pelgrims vd lage landen een "eigen huiskamer", híer wordt je door vrijwilligers welkom geheten met wat drinken, wordt er naar je verhaal geluisterd en kun je advies krijgen over van alles en nog wat. Hier waren ook 2 Nederlandse toeristen op bezoek. De man is ooit van plan zelf naar Santiago te lopen en wou weleens weten hoe het was om een echte rugzak te dragen. Hij heeft mijn rugzak uitgeprobeerd en vond hem comfortabel zitten(?). Wanneer hij zelf op pad gaat wens ik hem veel pelgrimsgenoegens toe en ben ik benieuwd naar zijn verhaal.

De laatste loodjes II.
De weg van Santiago naar het vliegveld in A Coruna is ook de de camino English, door mij gelopen in de omgekeerde richting.
Een route die niet heel populair of bekend is, op het hele traject van 85km ben ik +/-25 pelgrims tegengekomen. Ook de alberque's zijn hier dun gezaaid, wat betekent dat je of een flinke dagafstand moet lopen, of een prive pension moet zoeken. Mede omdat ik op tijd naar het vliegveld moest, heb ik voor de grote afstanden van 42 en 40km gekozen.
Gisteren ben ik vanuit het hostel in Culleredo nog naar de binnenstad van A Coruna gelopen.! Dit is een stad van 220.000 inwoners gelegen op een schiereiland met een soort flessenhals en daarop en rondom bergen. Dit zorgt ervoor, tezamen met het vele autoverkeer dat er een constante verkeerschaos is. Geen aangename stad om als pelgrim door te moeten trekken als je net uit de velden en bossen komt. Gelukkig zonder rugzak, die had ik in het hostel achtergelaten. Het hostel ligt zo een beetje naast/achter het vliegveld, toch moet je volgens de Spaanse VVV eerst de bus naar de binnenstad nemen en daarna de bus naar het vliegveld, 2x30 minuten excl. overstaptijd en het lopen van het ene naar het andere busstation. Ik ben er in 20 minuten naar toe gelopen incl. de omweg om het vliegveld zelf.

Terugvlucht
Op dit moment vlieg ik boven Frankrijk, een mooie heldere lucht boven het uitgestrekte franse landschap. Nog één overstap in Parijs, en dan thuis in Nederland. Het eerste wat ik ga doen? Na de begroetingen, een hollandse boterham met jam nemen. Lekker en gezellig.

Tot zover het verslag van een pelgrimstocht. Mocht je ooit zelf zoiets van plan zijn, dan zal ik, ondertussen een ervaren pelgrim, je graag van advies dienen.
Nog steeds met een pelgrims groet,

pelgrim Rob