Dg 15 tm Dg 21

Dag:15 (6-8) Refuge Yearning Saddle Lambshill

Vannacht heeft het heel veel geregend, tegen de ochtend werd het droog en kon ik de boel alsnog redelijk droog verwerken, tot /- 20min voordat ik klaar was en er nog een extra buitje kwam. Was de tent alsnog kletsnat, wat ik buiten de tent en rugzak had, kon ik even onder de paraplu parkeren. Natte tent in de rugzak en op pad. De eerste 700m gingen langs een pad naast de beek, erg overgroeid en erg nat allemaal. Met m'n regenbroek en gaiters aan kon ik het onderlijf en de schoenen droog houden. Daarna kwam er een landbouwweg en dus konden de regenspullen weer uit.

Een poosje verder gaat het pad steil en steeds steiler omhoog. Ook dit pad was erg overgroeid en erg nat, soms 2 passen omhoog en weer 2 omlaag glibberen. Op het laatst moest je over en tussen grote rotsblokken je weg omhoog vinden. Tot er één kwam waar ik met de rugzak op, niet tegenop kwam. Achter me kwamen juist een vader en zoon, die me op dit obstakel hielpen. Eenmaal boven gaat de route over in een enorm moor-gebied op de grens van Engeland en Schotland. Deze grens ga je diverse keren over. Door de regen van vannacht was het nu niet gewoon nat, maar kletsnat. Wat erg beperkend voor het tempo is. Soms is het pad voor een paar honderd meter geplaveid met stapstenen of houten balkjes. Op een vd glibber-hellingen uitgegleden met mijn linkerbeen en mijn rechterbeen klapte onder me dubbel, waardoor ik de rechterknie verdraaide. De eerste paar honderd meter wat lopen strompelen, daarna ging het wel weer beter.

Op een hekje op de grens de tent gedroogd in de wind en geluncht.

------

Op de Schotse grens,

Waait het hard genoeg om je,

Oren te drogen

Haiku: 346

------

Na zo een 17km kwam ik bij de Refuge Yearning Saddle Lambshill, een schuilhut. Drie dames met een stuk of 6-7 honden zaten daar uit te rusten. Met hen overlegd wat er nog meer voor rustmogelijkheden zijn op het komende traject.

10 mile verderop is er nog een refuge en dan weer 16km verder is de plaats Kirk Yetholm waar de Pennine Way eindigt.

Ondertussen kreeg ik vd dames, hier uit de buurt, wat water, kaas en fruit voordat ze zelf weer vertrokken.

De trail-angels zijn de laatste paar dagen alom aanwezig.

Qua tijd, afstand en snelheid zou de volgende hut net te ver weg zijn. Op de moor zelf is het slecht bivakkeren. Ik heb daarom besloten vannacht in de hut te blijven slapen en morgen vroeg op stap te gaan, zonder zorgen over of de tent droog is. En dan een flinke dagmars te maken. Hopelijk is de knie dan niet meer zo stijf als nu door het stil zitten.

Een vd dames vroeg m'n telefoonnummer om te informeren wat ik zou gaan doen en om te weten of ik een goede bivak zou hebben gevonden.

Heb net met haar SMS-contact gehad en laten weten nog in de Refuge te zitten. Vandaag dus een korte tocht, op tijd eten. De zonnepanelen in de zon gehangen. Nadeel is wel dat hier verder bijna geen bereik is. Wanneer ik achter de hut 50m omhoog ga, wordt er met de juiste windvlaag even contact gemaakt om een berichtje te verzenden, een foto versturen is al een te zware belasting. De dames waren een beetje plagerig aan het klagen over dat ze toch echt zo oud waren. Ik ging daar tegenin met de opmerking dat als je hier dagelijks over de hei/moor/heuvels flinke dagtochten kon lopen het met die ouderdom toch wel mee zou vallen. Zeker als je dan ook nog als trail-angel voor wildvreemde wandelaars kon fungeren.

----

An Angels age is,

Not important, their hearts are,

Open to enjoy.

Haiku: 347

----

Dag:16 (7-8) Friends of Nature House te Kirk Yetholm.

----------

Deze schuilhut is,

Ook nog het zomerverblijf,

van de Barnswallow.

Haiku:348

----------

Niet zo vroeg op als gepland, slecht geslapen, aan het eind vd nacht diep in slaap gevallen. Toch nog /-7:15 op pad.

Op zich een goede wandeling gehad, er zijn op dit gedeelte veel vlonder,- en plavuizen (flagstones)paden. Dat maakt het doorkruisen van dit gebied een stuk makkelijker. Wat echter tegenwerkt vandaag is de enorme wind/storm op deze hoogte. Een aantal maal ga je ruim boven de 600m. Mijn pet trek ik dan over één oor om niet de wind steeds in dat oor gebulderd te krijgen. Ik kreeg ook nog een traktatie van een paar regenbuien. Gelukkig waren die steeds vrij snel weer voorbij. Uiteindelijk de 2e schuilhut (mountain refuge hut Auchope(490m)) bereikt. Daar lunch gehouden in de hut, uit de wind, de nattigheid en de kou. Bij aankomst waren daar een vader en zoon, die bij de hut in een tent geslapen hadden, ze liepen samen een lokale tocht over een aantal toppen. Van een vd dames die ik gisteren ontmoet had, had ik het advies gekregen om vanaf deze hut rechtstreeks af te dalen naar het dal ipv eerst nog over de volgende top the Schil(605m) te gaan, en daarna via de weg naar Kirk Yetholm (K.Y.) te lopen. Gezien mijn ervaringen eerder vandaag met de wind op grote hoogte, heb ik dat advies opgevolgd. Nadeel is echter dan wel dat je dan ver om een aantal bergen heen moet lopen. Vanuit het dal toch maar weer een route langs een bergflank naar K.Y. gezocht mbv een boer daar. Toch nog een stevige klim, met wind en nattigheid. Qua tijd en afstand schoot ik er niet zo veel mee op, waarschijnlijk wel de ergste wind op de Schil vermeden. Ik kwam nu wel langs een R.A.F.monument (zie foto) van 19 vliegtuigen (Engels, Amerikaans en Duits) die hier in de heuvels zijn gecrasht tijdens de 2eW.O. op de terugweg van gevechten, The Cheviot Memorial at Cuddystone. Door reddingsacties van herders en bewoners van het dal, hebben een aantal bemanningsleden de crashes kunnen overleven.

1½km voor K.Y. kom je weer op de PennineWay, nog ff een heel fel klimmetje over de weg als afsluiting van deze tocht. Ik ontdekte dat er In dit dorp een Engels(UK) natuurvriendenhuis is, één vd 5 in hele UK. Ik wou daar ff m'n spullen neerzetten en vlug wat boodschappen doen bij de winkel 1½km verderop, want ik was ondertussen door m'n voedselvoorraad heen.

De huiswacht vertelde echter dat de winkel al dicht was, morgenochtend 8:00 weer open. Er was een Nederlands gezin, moeder met 3 kinderen, die zaten te eten, ik mocht van hen wel pasta met tomatensaus mee-eten.

Terwijl zij de kinderen naar bed bracht heb ik de pasta opgegeten en afgewassen. Daarna gedoucht, een kop thee en geslapen.

Al met al een heftige dag met de wind en de kou daarboven.

K.Y. is ook het noordelijk einde vd PennineWay. Morgen kijken welke route dan in de E2 is opgenomen richting Portpatrick.

----------

Tafel, stoel en bed,

Zijn het heerlijkst, wanneer je,

Ze echt hebt gemist.

Haiku: 349

----------

Dag:17 (8-8) Bivak: Bivak: Derestreet/Woodside

Vanochtend was het erg rustig in het natuurvriendenhuis, niemand gezien, wel op weg met een droge tent.

Eerst op weg naar Town Yetholm, om boodschappen voor vandaag te doen, ontbijt en lunch en wat voorraad aan te vullen. Daarna echt op pad. De nieuwe route is de St.Cuthbert's way, een tocht die loopt van Melrose tot Holy Island aan de noordzeekust. Dit is een soort pelgrimstocht die je normaal vanuit Melrose loopt. Iedereen die ik tegenkom vraagt dan ook waarom ik de 'revers' loop. Ook schijn ik een talent te hebben om Cuthbert verkeerd uit te spreken. Wat in de buurt komt is als ik op een vriend scheld, maar waarom zou ik, het helpt overigens wel.

Na een paar km kom je op het hoogste punt vd St.C.W. Er is een groot verschil tussen het Schotse landschap hier en het Engelse. Er zijn hier veel meer stroken bos. Soms 10-20m breed, soms een paar honderd meter breed. Ondanks dat de route vandaag veel over asfalt gaat, loop je ook vaak in deze bosstroken. Dat biedt ook gelegenheden tot bivakkeren, wat met bepaalde regels in Schotland is toegestaan.

Vandaag wou ik op het einde vd dag boodschappen doen bij een kleine community-shop in Woodside. In Google had ik echter bij de verkeerde Woodside-regel gelezen dat er een winkeltje was, nl. in Nottingham. Hier kwam ik achter toen op de plek waar ik de winkel had ingeschat, er niets dan bos was. Er was wel een paar honderd meter eerder een klein tuincentrum en een theehuis. Dan maar ff daarheen om water aan te vullen. Tot m'n grote vreugde bleken ze bij het tuincentrum ook een schap met groente, fruit en eieren te hebben. Ik kon hiermee mijn geluk niet op. Een km oid verder mijn bivak opgezet, uiteraard net nadat het begon te regenen. Wel op een mooie plek onder een oude meidoorn, waardoor ik de tent toch redelijk droog kon opzetten en inrichten.

Dag:18 (9-8) Bivak: in de Berm vd Barr Road (Galashiels)

Vandaag door een aantal kleine plaatsjes heen, een leuke mooie route, niet geheel vlak. Veel op en neer langs de River Tweed over trapjes, hellinkjes, vlonderpaden, graspaden en bruggetjes. Daarna nog over een topje van 320m. Wat fruit en yoghurt kopen in St.Boswell en later boodschappen gedaan in Melrose bij een kleine Spar. Voor de groente werd ik doorverwezen naar echte groente,- en fruitwinkel. een stukje verder op. Hier was het echt spitsuur, en moest een soort dans uitvoeren met mensen met rollators, in rolstoelen, met tassen en dozen en ik met een grote rugzak., geen enkel probleem, alles beweegt keurig en geduldig langs elkaar heen. Het heeft hier zo een beetje de hele dag gestormd, zonder regen, nu ja op een buitje na toen ik de tent ging opzetten. De bivakplek is een beetje een noodgreep. Ik kon verder niet iets echt vlak vinden uit de stormwind. Tot dit plekje in de berm, ook niet helemaal vlak, maar het voldeed voldoende om een rustige bivak te hebben. Volgens een local zou ik er wel geen problemen mee krijgen. In Melrose eindigt de St.Cutbehrt's Way voor mij, en stap ik over op de Southern Upland Way. Deze loopt van PortPatrick aan de Ierse zee naar Cockburnspath aan de Noordzee over /-217mile/350km. Voor mij is het nog zo een 280km tot Portpatrick.

Dag:19 (10-8) Camping/bivak: Village Hall Traquair

Vandaag, een mooie tocht die steeds over een weer wat hogere heuvel gaat, met mooie bloeiende en geurende heide. Met als hoogtepunt de Brown Knowe op ruim 500m, wel weer erg veel wind. Knowe is een schots woord voor heuveltop(je). Hierboven achter een muurtje m'n lunch gehouden. Uit de wind en in de zon is het dan net uit te houden met de jas aan. Na Brown Knowe glooit het pad over nog een paar topjes tot je afdaalt naar het dorpje Traquair. Op weg naar beneden kwam ik een jongen tegen die zijn fiets omhoog aan het duwen was. Op mijn plagerige vraag waarom hij niet naar boven fietste, vertelde hij hiervoor niet genoeg vetsnellingen had. Maar dat was hier niet echt nodig, omdat er hier een busjes-service is die fietsers naar boven brengt voor een pond of 5 zodat je daarna weer full-speed kan afdalen op de fiets, om daarna weer naar boven gebracht te worden. Alleen zijn geld was op dus moest hij nu lopend naar boven. Fietsend naar boven zou idd wel een behoorlijke inspanning zijn. Onderweg naar beneden tel.contact gezocht met de beheerder van de Village Hall in het volgende dorp, of ik in de village hall zou kunnen slapen. Dat kon helaas niet omdat er die avond een evenement was in de hal. Ik kon de tent wel op het grasveld naast de hall opzetten, er was wel een (buiten)waterkraan die ik kon gebruiken maar er was geen toilet,- en wasgelegenheid. Er was verder ook geen beheer oid, maar ik kon m'n rugzak wel achter een olievat plaatsen, zodat ik zonder rugzak, 2,5km naar het volgende dorp Innerleithen kon lopen om boodschappen te doen.

Heerlijk om even een uurtje zonder rugzak te wandelen om boodschappen te doen. Terug bij de Village hall was er een kok in de keuken voorbereidingen aan het treffen voor een diner. Chefkok Stuw (afkorting van Stewart) organiseert regelmatig dit soort pop-up-restaurants waar mensen zich voor kunnen inschrijven. Hij kookt en zijn vrouw bedient. Ik kon wel wat mee-eten. Helaas had ik net behoorlijk wat vers eten ingeslagen, waarvan ik iig een deel moest bereiden en opeten omdat het anders morgen niet allemaal mee te nemen was. Ik heb wel nog wat hapjes kunnen proeven. Nadat ik zelf gegeten had, heb ik nog een poosje met hem staan kletsen, hij afwassen en ik afdrogen en ondertussen mijn telefoon en accupack opgeladen.

-------------

Een broodje kaas op,

Brown Knowe smaakt heerlijk met,

Heidehoninggeur.

Haiku: 353

-----------

Dag:20 (11-8) Bivak: Ettrick water

Het was vannacht behoorlijk dampig geweest, de tent erg nat, gelukkig kwam de zon er vlot bij en kon de tent toch nog droog worden ingepakt. De beheerder vd villagehall kwam even kijken hoe het ging en bracht even later een mok thee. De tocht vandaag ging niet extreem hoog, maar wel veel hoogtemeters (840m) over 2 kammetjes heen van ieder een 450-460m met daar tussenin het St.Mary's Loch. Dit Loch is een populair recreatiegebied, voor zwemmers, bootjes en picknickers. Dit is dan ook goed te zien aan al het afval dat achtergelaten wordt, Halverwege dit Loch kwam ik om 16:00 de eerste hardloper tegen van een hardloopwedstrijd over de hele Southern Upland Way 215 mile. Deze start zaterdagochtend en de lopers lopen dit in een keer, met af en toe een rust onderweg, sommige worden begeleid door een busje met verzorger, die op bepaalde punten langs het parcours kan komen. De 2e loper kwam ik 1,5uur later tegen en de 3e weer een uur later, zelf was ik ondertussen natuurlijk ook doorgelopen. Volgens mij biedt deze race een goede uitdaging voor onze running-Bootcampers en trailrunners. Ik hoor het graag wanneer één van jullie hier een keer aan mee wil doen. Na de overgang vd 2e kam wou ik eigenlijk m'n bivak opzetten, alleen was het terrein zo ruig, nat en met zulke hoge graspollen dat er geen ruimte was voor een behoorlijke bivakplek. Pas nadat ik afgedaald was in de volgende vallei kon ik in een weiland een geschikt plekje vinden, De grond was hier nog wel sponsachtig nat maar beter dan niets. Ondertussen was het wel 20:30 geweest. De hele avond en nacht heb ik renners voorbij zien komen met koplampen aan om de weg te vinden.

Dag:21 (12-8) Bivk: Easter Earshaig

s'Morgens gewekt door gedonder van onweer in de verte. Vannacht en bij het opstaan stond er behoorlijk wat wind, wat een redelijk droge tent opleverde. Met het oog op het naderend onweer de boel heel vlot maar wat slordig ingepakt en op weg. Een 100m verder barste het onweer echt los, voor mij op een gunstig moment, onder een bosje kon ik m'n regenkleding aantrekken. Het bleef af en aan regenen tot ik over de volgende kam weer afdaalde naar het volgende dal. De onweersbui zelf dreef gelukkig vlot over, van een klein heftig randje van die bui mocht ik echter wel mee genieten.

-----

Slordig ingepakt,

Stap ik weer op pad in een,

Forse onweersbui..

Haiku: 356

------

Gedurende de hele dag ben ik lopers vd Race Across Scotland tegengekomen. Een poosje met een begeleider in een busje gesproken. De deelnemers hebben 100uur om het traject (215mile=345,70km /7650hoogtemeters) te voltooien, Er doen zo'n 150 deelnemers mee, waarvan 30-40% het eindpunt op tijd haalt, iedere deelnemer heeft een tracker mee om gevolgd te worden, maar deze werkt alleen maar als er bereik is via het mobiel netwerk. Bij het passeren vd lopers maar steeds ruim baan gemaakt en ze geluk en sterkte gewenst. V.a. de bivakplek een 8-tal km langzaam stijgend over een weg en bosbouwpaden, daarna moet je echt de heuvel over naar het volgende dal, Uiteraard neemt bij het stijgen de wind toe tot stormkracht icm met de regen, steile smalle paden met een hoog klautergehalte een goede uithoudingsoefening, Gelukkig kon ik af en toe wat uitrusten wanneer er een wandelende hardloper me tegemoet kwam. Echt rennen had op dit deel van het traject weinig zin. Sommige hadden wel tijd om ff wat te praten, die hadden wellicht ook behoefte om op adem te komen, bij andere kwam er alleen een groet in het voorbijgaan. Aan de andere kant van het hoogste punt loopt de route door een bos heen, met de regen en de nevel geeft dit een hele serene sfeer, Een vd hardlopers raakt bijna in vervoering door deze sfeer, Wellicht ben je daar ook wel gevoeliger voor als je al een 70-80 uur op pad bent. Bij het verder afdalen worden de omstandigheden beter, er komt uitzicht (letterlijk en figuurlijk), de regen stopt, je kunt het dal zien en dat daar de zon schijnt. Op een gegeven moment moest ik van de route af om in Moffat boodschappen te doen. Toen ik weer op terug de route was, moest ik nog een 4km lopen tot een goede plek voor een bivak voorbij de ruïne van een oude boerderij. Easter Earshaig.