Ervaringen

Beste lezers,

Het is onvoorstelbaar maar Frankrijk lijkt een kleine eeuwigheid achter me te liggen, toch ben ik "pas" een dag of 16 in Spanje. Niet dat ik Frankrijk vervelend vond oid, maar er is onderling een wereld van verschil. Wellicht ligt dit voor een deel aan de gekozen route, door 't binnenland of langs de kust. Ik zelf kan dat niet vergelijken, als iemand híer ervaringen mee heeft dan ben ik daar zeer benieuwd naar. De route krijgt hoe langer hoe meer de nijging om over gewone wegen en asfalt te gaan, dat valt dan weer tegen. Vooral bij heet weer maakt dat het lopen zwaarder. Gisteren (vrijdag) beloofde ook weer zo een dag te worden. Vanaf de Alberque in Serdio liep de route flink wat km's óver asfalt, langs snelwegen in aanleg, soms tussen de snelweg en de nationale weg in, en/of er op. Bij Villanueva liep de route gelukkig opeens t dorp in, het bos in en dan sta je opeens op een piepklein kiezelstrandje. Ik heb heerlijk zitten te luisteren naar het geluid vd golven en het suizen vh water over de kiezels. Ik ga een poging doen jullie hiervan te laten meegenieten, maar de foto zegt ook al iets. Ik vond het jammer om weer door te moeten lopen. Daarna liep de route door een soort duinengebied, en later over en langs een berghelling bijna tot in de plaats Llanes. Na een groot deel asfalt-ergernissen zijn dat toch onverwachte beloningen.

De bomen met de losse bast en de zilverkleurige takken (zie een vorig verslag) zijn Eucalyptussen, hier een exoot die het (te? ) goed doet, een snelle groeier uit Australië. Wanneer het heet is, is de geur van eucalyptus-olie soms overweldigend.

Onderweg werd er door een hospitelero aangeraden om beslist de alberque van Güemes te bezoeken, volgens haar de meest bijzondere van de hele camino del norte. En dat was het ook wel, voor zo ver ik dit halverwege al kan beoordelen. De alberque is in de oude boerderij vd ouders van een priester. De boerderij was totaal vervallen en is door deze priester en talloze vrijwilligers omgebouwd tot een soort museum en later tot deze alberque met uitbreiding op uitbreiding. Waar zeker 70 mensen kunnen douchen, slapen en eten, maar indien nodig nog wel een paar slaapplaatsen meer te vinden zíjn.
De priester (ondertussen ruim in de 70) heeft na zijn opleiding/wijding er voor gekozen om altijd zelf te blijven werken naast het prediken. Later besloot hij te gaan studeren, niet zomaar, maar aan de "universiteit vh leven". Hij is met een soort jeep Europa, Afrika en zuid-Amerika rondgetrokken. Heeft steeds bij de armste mensen geleefd, gedeeld en gewerkt, op t land, zee, mijnbouw, fabrieken enz, enz. Bij zijn terugkomst is hij het museum/alberque-project begonnen om zíjn ervaringen te delen. Vanuit z-Amerika heeft hij een bevriende schilder uitgenodigd om voor één vd uitbreidingen een muurschildering te maken. Deze schilder (toen in de 80) heeft een week in de alberque gelogeerd, de pelgrims gesproken, beluisterd en geobserveerd. Toen naar huis gegaan, daar alles verwerkt, en is een 1/2 jaar later teruggekomen om de schildering te maken. Hij heeft zich een week lang teruggetrokken in de ruimte, en de schildering gemaakt. Volgens zijn eigen woorden was hij daarna op, alsof hij was bevallen. Wanneer dit allemaal een beetje langdradig overkomt, mijn excuus hiervoor. Deze uitleg en de essentie vd schildering werd door de priester in deze ruimte gegeven. Ik wil de essentie ook aan jullie geven, maar jullie ook zelf de gelegenheid geven een mening te vormen, voordat ik mijn beeld vd schildering geef. Die houden jullie dus nog van me te goed. Na de uitleg toen bijna iedereen weg was, heb ik daar nog een hele tijd gezeten, stil, dromend, mediterend, biddend en peinzend! . Een bijzondere ervaring. Deze ervaring is moeilijk te delen, maar ik wil die toch ook niet achter houden. (Zie het filmpje voor de schildering, mijn excuus voor waar mijn filmkwaliteit de schildering te kort doet)

De volgende dag, weer terug in de aardse werkelijkheid vd pelgrim, asfalt, vermoeidheid, pijn in de voeten en schouders. Maar ook een prachtige pad boven de kliffen vd zee.

Het aftellen is voor mijn gevoel nu wel begonnen(20 dagen oid, +/- 400 km naar Santiago) soms verlang ik naar huis, soms denk ik dat mag altijd zo doorgaan.

Tot zover voor vandaag, ik ga een poging doen het geluisfragment en de schildering naar mijn dochter te sturen, zodat dit in ieder geval gedeeld is.

Groet,
pelgrim Rob

(ps: uiteindelijk heb ik foto's van de muurschildering toegevoegd, een filmpje is niet gelukt)