19 tm 24e dag

Dag 19 (8-8-24) 29,6 + 5km

Bivak: Spy Hill Beacon bij North Ferriby

Al een paar dagen zijn m'n schoenen en tent droog bij het opstaan. Het weer is duidelijk veranderd.

Vandaag het laatste stuk Viking Way gelopen, deze eindgd in Hull. Het parcour wordt steeds heuvelachtige en voor mij aantrekkelijker. Na een vd laatste heuvels over gegaan te zijn, zie je de Humber en ruik je de zilte lucht.

Bij de afdaling passeerde ik een boerderij, waar 2 honden vanaf het erf het pad op rende, naar mij toe. Ik dacht dat ze ontsnapt waren en gingen aanvallen. Maar gelukkig sprongen ze wat op en neer en werd ik besnuffeld tot het interessante er af was omdat ik geen aandacht aan ze besteedde. Ze bleven om heen springen en snuffelen terwijl ik doorliep. Ook goed dan gaan wij ook mee, dachten ze. Een setter en een herder. Onderweg overal snuffelen en tegen mij op springen. Ik dacht dat ze op een gegeven moment wel terug zouden lopen. Nee, veel te gezellig bij mij. Na een 1,5km kwam ik een vrouw tegen die haar honden aan het uitlaten was. Mijn begeleiders daarop af, tot ongenoegen van een van haar honden. Ik kreeg een verwijtend blik en opmerking dat ik ze niet onder controle had. Uitgelegd dat ze niet van mij waren maar vd boerderij ah einde vh pad. Zij komt hier al een 20 jaar maar had ze nog nooit gezien. De zoon vd boer was haar buurman maar daar had ze geen contact mee, een onaangenaam persoon. Zij is op een gegeven moment verder gelopen, gelukkig gingen de honden met haar mee, en zou zij kijken of ze ze bij de boerderij kon afleveren.

Dit pad daalt af naar de Humber, die je een poosje moet volgen om bij de Humberbridge uit te komen en over te steken. De Humber is zo'n 2km breed, daar komen de op,-en afgang nog bij, bijelkaar een flinke oversteek. Voor de boodschappen moest ik 2,5km uitwijken naar Hessie, en weer terug naar de route. Langs de Humber is er geen ruimte voor een bivakplek. Pas in een parkje Spy Hill Beacon langs de Humber vlak voor North Ferriby kon ik eindelijk m'n bivak opzetten. Erg laat en erg moe, toch nog maar ff koken en eten.

Dag 20 (9-8-23) 33,1km

bivak: +/- 300m voor de Rifle Butts Quarry bij Goodmanham

De tent in het parkje was helemaal droog. Er was wel veel treinverkeer, maar toch prima geslapen. De route loopt eerst een stukje over het getijdegebied. Een oude vrouw waarschuwde dat het pad nog onder de vloedlijn liep en nog niet begaanbaar. Dus of een uurtje wachten of een andere route nemen.

Vanaf North Ferriby loop je opeens in een strook bos, bijna uniek tot nu toe. De overlappende regionale route is de Yorkshire Wolds Way. Het begin kwam niet helemaal overeen met mijn gps-bestand. Na Welton loop je door een heel echt bos een stevige helling op. In Welton maakte ik een plaatje van een witte telefooncel. Daarbij kwamen er ook 2 mensen op de foto. Toen ik zei dat ik niet hen, maar de telefooncel op de foto had gezet, kreeg ik de opmerking terug. You sounds like a Dutchman. Mijn antwoord: No, I don't sound like a Dutchman, I am one. Dit bleken 2 Nederlanders te zijn die net vd boot in Hull afkwamen en een rustig plekje voor het ontbijt hadden uitgezocht.

The Yorkshire Wolds Way biedt veel meer afwisseling, met veel stijgen en dalen.

Toen ik SouthCave uitliep, waar ik had gefoerageerd, kwam ik een andere Wolds-loper tegen. Een keer eerder was ik al 3 Viking-lopers tegengekomen, dus dit was vrij uniek. Hij ging nog boodschappen doen. Ergens boven SouthCave heb ik op een bankje lunch gehouden en later met deze jongen een stukje opgelopen. Weer eens wat anders dan alleen lopen. De tempo's lagen wat te ver uiteen, en ik ben wat vooruit gelopen. Ik heb hem niet meer gezien, ook niet vanaf de plek waar ik m'n bivak hield, redelijk dicht bij het pad.

De route loopt dan door een grasvallei heen. Een vd meest unieke stukken vd WoldsWay, een serene atmosfeer, een mooie plek om een buitenhuisje te hebben.

Het weer is ondertussen ook omgeslagen en het is erg warm geworden. Ik liep een erf op om water te vragen, maar er was alleen een chauffeur in zijn vrachtwagen aan het wachten tot hij kon gaan laden of lossen. Toen ik vroeg of hier een kraan was, wist hij dat niet. De boer was er ook voorlopig nog niet. Hij rommelde wat in de cabine en kreeg ik 2 flesjes water aangereikt.

Hierna een zeer stevige helling en nog een flink aantal km tot een goede bivakplek.

Dag 21 (10-8-23) 20,4km

Bivak: Grasvallei nabij Huggate

In de loop vd avond kwamen er over het pad, een paar honderd meter van mijn bivak, allemaal groepen jongeren naar beneden. luidruchtig, sommige groepen mooi kerkkoorachtig zingend. ze verzamelde zich op een parkeerplaats onderaan het pad, bleven daar een half uurtje hangen, lawaai maken en vertrokken toen gezamenlijk naar een andere bestemming, ergens een party?!? De rest vd nacht heb ik niets meer van deze feestgangers gehoord, blijkbaar zijn ze op een andere manier terug naar huis gegaan.

De volgende ochtend de tent droog op kunnen ruimen en rustig op pad gegaan. Een paar km verderop passeer je een stroompje met een boom die volhangt met linten en briefjes; St. Helen's Well. Volgens een paar locals, die bij deze bron hun hond aan het uitlaten waren, is dit de enige echte bron van die naam met geneeskrachtige werking, in de omgeving schijnen nog wel een paar van dit soort bronnen te zijn met deze naam. Een paar km vd route af is, volgens deze local's een soort bedevaartsoord, Goodmanham met een zeer oude kerk, helaas vandaag niet op mijn route. Een stukje verderop in Market Weighton mijn dag inkopen gedaan. Daarna kwamen er een paar moeizame steile klimmetjes. Met het warme weer opeens en mijn laaglandbenen had ik daar behoorlijk wat moeite mee en heb ik vandaag maar een korte afstand gelopen. Onderweg wel genoten van de uitzichten over de York-Valley.

Overal in dit deel van Engeland, York vindt je historische informatie, vandaag kwam ik een bord tegen dat de "The Pilgimage of Grace Heritage Trail" beschrijft. Een periode waarin York in opstand komt tegen koning Henry VIII, die met de vele vrouwen. Ze beginnen een mars, die vrij snel aangroeit tot een zeer grote groep mensen, die zonder moeite een aantal steden inneemt, zonder noemenswaardige tegenstand van het leger en daarmee een aantal concessies weet af te dwingen. Een aantal jaren later worden deze concessies en de leiders van de opstand alsnog de kop omgedraaid. De Wolds Way is voor een deel op deze Pilgrimage Trail gebaseerd.

Aan het einde vd dag en mijn energie had ik moeite om een goede, vlakke, bivakplaats te vinden. Toch nog eerst weer een afdaling maken en in één vd grasvalleien vd Wolds Way eindelijk een goede plek. Tijdens het diner eens goed gekeken wat er nog haalbaar is in de resterende 3 dagen qua winkels, energie, afstand en dus als eindpunt.

Dag 22 (11-8-23) 25,5km

Bivak: raapzaadveld voorbij Wharram le Steeet

Het was tot laat onrustig door diverse oogstmachines in de omgeving, één zelfs tot ver na middernacht. Gelukkig was die op een behoorlijke afstand. De ander op het plateau boven het bivak stopte al om 23:30.

De tent was vanmorgen nagenoeg droog. Blijkbaar had het vannacht een keer wat gespetterd. Vanaf de bivakplek kwam er gelijk een steile grashelling. Ik heb deze even overgeslagen en een stukje landweg genomen tot ik weer bij de route kwam. Eerst even de benen op bedrijfstemperatuur brengen voor ze gelijk vol te belasten. Na een paar km kruist de route de landweg weer. De route loopt vd ene grasvallei over in de andere. Een heerlijke wandeling, je moet wel steeds de helling op en af. In het dorpje Fridaythorpe waar volgens de kaart niets meer zou zijn en de pub ook dicht was, was nog wel een cafe = wegrestaurantachtig gelegenheid en een benzinepomp. Bij het cafe wat frietjes met een gebakken ei genomen. De pomp had verrassend genoeg ook een uitgebreid winkeltje. Hier de mondvoorraad wat aangevuld. Bij het verlaten vd winkel maakte een andere klant de opmerking dat ik maar wat heliumballonen aan de rugzak moest vastmaken, een briljant idee, dat nooit iemand daar eerder op gekomen is. Verder door de volgende grasvalleien. Vandaag ook het hoogste punt vd Wolds Way bereikt, 217m. Dit is ook het hoogste punt van dit deel vd E2 tot nu toe. Ieder dorpje of gehucht hier in Yorkshire heeft wel een infobord staan, waarom dit plaatsje wel erg bijzonder is: het hoogst gelegen dorp, de oudste kerk van een bepaalde stijl, het best onderzochte historische ruïnedorp. Wanneer je bewoners van Yorkshire spreekt, zijn ze altijd trots en blij met Yorkshire en vinden ze dat ze in een mooier deel van Engeland wonen dan het zuidelijkere deel van Engeland. De Yorkshire Wolds Way is idd prachtig, daar kunnen ze met recht trots op zijn.

In het dorpje Wharram le Steeet, vlak voor mijn bivakgebied zag een automobiliste mij rondkijken, zoekend voor water. En vroeg of ik de route vd Wolds Way zocht. Nee, ik zocht voor een waterpunt. O, ik woon iets verderop, kijk maar waar ik het erf oprij, dan heb ik water voor je. Daar m'n water aangevuld, en of ik thee wilde? Ja heel graag. Dit was de eerste keer dat ik bij mensen thuis uitgenodigd werd iets te drinken. Thee gedronken, en het uiteraard over de Wolds Way gehad. Zij had deze samen met haar gezin in delen ook gelopen. Bij het weggaan vroeg ze of ik nog iets nodig had, ja een ui voor bij de maaltijd. Bij het weggaan gezegd dat mensen als zij echte trail-angels zijn. Ze had er nooit van gehoord, maar begreep de uitleg onmiddellijk. Maar dat is toch volkomen normaal om te doen, vond ze.

Een paar km verder op een geoogst raapzaadveld bivak gemaakt.